Mijn opa

Een van mijn opa’s was zowel een rasechte Amsterdammer als een onvervalste handelaar. Zo gaat het verhaal dat hij eens naar de kroeg ging, met zijn twee maten drie biertjes en drie gehaktballen bestelde en voordat deze verorberd waren ongezien een huis gekocht had. Toen hij ’s avonds thuiskwam en mijn oma vroeg of het gezellig was geweest antwoorde hij “Jazeker, en wij gaan morgen verhuizen.”

Oude doos

Hoe ouder de doos, hoe sterker de verhalen. Aan de ene kant is dat mooi. Het geeft sjeu aan je eigen geschiedenis en er is een leuk verhaal om te vertellen. Aan de andere kant kunnen deze verhalen ook belemmerend werken. Zal ik ooit zo’n goede handelaar worden als mijn opa? Moet ik het eigenlijk wel willen?
Ook binnen de medezeggenschap bestaan er tal van dergelijke verhalen. De een nog sterker dan de ander. Meestal komen ze, na afloop van een bijeenkomst onder het genot  van een paar biertjes, wel los. Maar het kan ook gebeuren bij  de bespreking van een heikele adviesaanvraag. Dan kunnen die oude verhalen een verfrissende aanpak in de kiem smoren. De oude doos wordt dan als enige waarheid omarmd.

Tegeltjes

Mijn opa grossierde ook in tegeltjes-wijsheden zoals:

  • Niet kakelen, eieren leggen!
  • Laat gaan die kar, het schuift wel;
  • Om bij te sturen moet je vaart hebben;
  • Alleen dode vissen gaan met de stroom mee;
  • Richt je op deuren niet op muren;
  • Als het beste besluit niet mogelijk is moet je blij zijn met een besluit.

Welke uitspraak is van toepassing op uw OR? Maar ook… hoe voorkomen we dat een dergelijke gewoonte nieuwe initiatieven smoort?

Wens

Mijn opa zal 2021 niet meer meemaken. Hij is al lang dood, maar zijn belangrijkste uitspraak als ras-opportunist was “Je komt geen stap verder als jezelf niet de eerste stap zet”. Dat wens ik alle OR-leden in het nieuwe jaar: op weg naar iets nieuws!

Wim van Santbrink,


(met dank aan Goos Westerlaken)