Ik ben er wel klaar mee
Het overkomt me regelmatig tijdens een training dat ‘wetgeving’ op de agenda staat. Dat een OR niet alles weet van de vakantiewetgeving, een PAGO, of de preventiemedewerker om maar eens wat te noemen, dat kan ik nog wel volgen. Ik vind het altijd lastiger als blijkt dat er ook bij de bestuurder, lees HRM, geen besef is hoe een en ander in elkaar zit.
De wet is ook niet alles
Niet dat ik geloof dat regelingen en wetgeving alles zijn. Ik ben er nog altijd van overtuigd dat met elkaar omgaan begint met fatsoen. Ik laat in elk geval mijn doen en laten niet primair bepalen door de wet. Dat hoor ik overigens ook van OR-leden. Wat formeel vastgelegd is in personeelshandboeken is niet altijd de maat. Collega’s krijgen zoveel tijd als ze nodig hebben om bijvoorbeeld na een sterfgeval weer aan het werk te kunnen gaan, ook al staat in de cao dat ze daar vijf vrije dagen voor krijgen. Fatsoen dus, gewoon de menselijke maat.
Psychosociale arbeidsbelasting
Sinds 2007 is het begrip ‘welzijn’ ingeruild voor psychosociale arbeidsbelasting (PSA). Elke werkgever is verplicht om beleid te voeren om die specifieke arbeidsbelasting te voorkomen. Ik heb ook de indruk dat de meeste ondernemingen dit nu wel in hun regelingen hebben opgenomen. De een heel uitgebreid, de ander verwijst naar internet voor helderheid. En dat is het dan.
Grenzen aan het fatsoen
PSA is in de laatste weken opeens (weer) heel actueel geworden. De media buitelen over elkaar heen om ‘grensoverschrijdend gedrag’ aan de kaak te stellen. Daders die opeens in de spotlight staan, en slachtoffers waar eindelijk eens naar geluisterd wordt. Dit gesprek van de dag laat ook zien dat, ook al heb je het wettelijk volgens de regeltjes voor elkaar, het geen garanties geeft op de juiste uitvoering.
Wat doet de OR?
Ik ben wel benieuwd wat u ermee in de ondernemingsraad doet? Hoe vaak zetten jullie dit onderwerp eigenlijk op de agenda? En wie zijn uw bronnen? Gaat u met de bedrijfsarts en de vertrouwenspersoon het gesprek aan over deze lastige materie? En wat dan? Als er nauwelijks is gemeld, bestaat het dan ook niet?
Volgens het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid heeft één op de tien werknemers te maken met pestgedrag. En voor zeker een op de vier werknemers geldt dit voor intimiderend gedrag. Wat doet u als OR met individuen die bij u ‘grensoverschrijdend gedrag’ komen melden? Verwijzen met ‘wij doen niks met individuele gevallen’ als argument? Welke signalen zou u als OR dan wel oppakken? En… hoe dan?
Hoe vaak spreekt u eigenlijk met de preventiemedewerker? En heeft de preventiemedewerker ook de taak om wat met ‘grensoverschrijdend gedrag’ te doen? En als het niet bij de preventiemedewerker ligt, wie doet het dan wel? Wie neemt er dan de verantwoordelijkheid voor?
Kappen nou!
Met meer wetgeving ga je dit niet oplossen. Met ander gedrag wel. OR steek je nek uit, hou vol en eis keer op keer dat ‘grensoverschrijdend gedrag’ niet acceptabel is en moet stoppen! Dat is niet meer dan een kwestie van fatsoen.