Paroles, paroles, paroles, écoute-moi
Paroles, paroles, paroles.. woorden, woorden, woorden, zo’n liedje dat als oorworm de hele dag in m’n hoofd galmt. Daar moet ik aan denken, als ik de (social) media scan. Die media worden vooral gebuikt voor het ventileren van meningen. Als ik naar een actualiteitenprogramma kijk, de nieuwsshows heb ik al opgegeven, dan is het blijkbaar interessant om de mening van deze en gene aan te horen. Om vervolgens de eigen mening, die uiteraard de juiste is, te ventileren. Verder dan dat komt het vaak niet.
Mijn waarheid telt
Na de zoveelste stelling van de dag zijn we het toch heerlijk oneens met elkaar. En belachelijk dat een ander er anders over denkt. De waarheid is van mij. Kom dus bij mij voor de oplossing. Welke concrete bijdrage de geïnterviewde gaat leveren om het probleem op te lossen, dat is een vraag die blijft hangen in oppervlakkigheid. Media blijven mij te veel hangen in statements in plaats van de vraag te stellen: hoe krijgt u het nou concreet voor elkaar dat het beter wordt. Rekening houdend met de samenwerking met anderen en de verschillende belangen. Helaas de vraag wordt niet gesteld en als de vraag wel komt, hoor ik vooral retoriek.. mooie woorden.. paroles, paroles, paroles…
Kritisch denkvermogen
Oppervlakkigheid, goede bedoelingen en de waan van de dag. Hoe doorbreken we dat? Wat mij aanzet tot denken hierover en doen, handelen is het gedachtengoed van Hannah Arendt. Ze was een politieke filosoof die vooral bekendheid geniet door wat ze over de nazi Eichmann heeft geschreven. Ze is verguisd omdat ze over Eichmann schreef dat het niet de aanwezigheid van kwade bedoelingen was, maar de afwezigheid van kritisch denkvermogen en de kritiekloze opvolging van bevelen van hogerhand, die ertoe hebben geleid hebben dat de structurele vernietigingspolitiek van de nazi’s mogelijk was.
Kritisch denkvermogen versus kritiek
Kritisch denkvermogen is overigens wat anders dan ergens kritiek op hebben. In kritiek hebben zijn we allemaal heel goed. Kritisch denkvermogen vraagt om stil staan, om een moment van bezinning. Waar komt mijn mening vandaan? Welke gevoelens, angsten, normen en waarden worden in mij getriggerd? Wat zijn de feiten waar ik me op baseer en kan ik die als feiten en niet als meningen verpakken? De tweede stap is of ik ook echt en oprecht in het verhaal van de ander geïnteresseerd ben.
Mijn gelijk is wat telt
Herken je het? Onze verdeling tussen hullie en wullie. Stellig ergens voor dan wel tegen zijn. Wie het niet met mij eens is, is tegen mij. Wie het niet met mij eens is, moet van mijn gelijk overtuigd worden. Een lekker gevoel wellicht, maar je komt er niet verder mee.
Luisteren
Alain Delon en Dalida scoorden in 1973 met Paroles, paroles, paroles een grote hit. De tweede zin van het lied is écoute-moi… luister naar me. En echt luisteren is moeilijk. Je eigen mening ‘opschorten’ is gemakkelijker gezegd dan gedaan! En wat levert het op? Na een gesprek over de angstcultuur in een onderneming bleek dat één van de symptomen te zijn: niet luisteren en het gesprek afkappen met dooddoeners en niet gevraagde oplossingen. Herkent u dat? Woorden, woorden, woorden… begin eens met luisteren!