Niets gezien, niets gehoord en niets gedaan
Daar is hij dan: het lang verwachte rapport van de Commissie van Rijn over grensoverschrijdend gedrag binnen de publieke omroep. Het staat direct volop in aandacht, en iedereen vindt er ogenblikkelijk wat van of roept daar wat over. Sleutelwoord: ‘met elkaar in gesprek’.
Daar ben ik zeker niet tegen hoor, en het onderwerp heeft zeer mijn aandacht en belangstelling.
Ervaringsdeskundige
Jaren geleden werd ik zelf beticht van seksuele intimidatie. Twee keer zelfs, en nota bene bij twee verschillende werkgevers.
De eerste zei tegen me ‘vervelend voor je, we gaan de procedure lopen, en ik sta achter je totdat de feiten het tegendeel bewijzen’. Dan moet ik mijn professionele als leidinggevende mijn verantwoordelijkheid nemen. En zo gebeurde het ook. Hoor en wederhoor werden toegepast en geen feiten aangetroffen. Wel meningen natuurlijk. Vrijspraak volgde, mijn vertrouwen in mijn werkgever ook.
De tweede keer was anders.
Bij een medezeggenschapsorganisatie! Ik kreeg een conflict met een mevrouw van de administratie. Zij was van mening dat ik nog een aantal verslagen diende te schrijven.
Ik had met mijn leidinggevende en met instemming van mijn klanten een andere afspraak gemaakt. Die afspraak was akkoord bevonden, maar blijkbaar niet doorgegeven aan de administratie. Ik heb aan haar verbaal duidelijk gemaakt dat die verslagen er niet zouden komen. Wie mij een beetje kent, weet dat ik dan meer dan duidelijk kan zijn.
Er was geen kapstok voor haar klacht, dus werd haar grief ‘seksueel intimiderend gedrag’!
Ik ben gehoord door de ondernemingsraad, maar die was niet geïnteresseerd in de feiten en koos vervolgens de kant van de administratieve mevrouw. Lang verhaal kort: ik werd ontslagen.
Kantonrechter doet uitspraak
De kantonrechter achtte geen van de aanklachten gegrond of bewezen. Maar de verhouding met de werkgever was wel geschaad, oftewel ‘een duurzame ontwrichting van de arbeidsrelatie’ zoals juristen dat noemen. Mijn ontslagvergoeding ging wel een beetje omhoog, maar ik moest me vervolgens wel bij de WW melden en was mijn baan kwijt. Beslist niet prettig, ook nu na al die jaren nog.
Terug naar van Rijn
Bij mij wisselden ergernis, verbazing en ongeloof elkaar af na het verschijnen van het rapport. Dat kwam vooral door de gebruikte onderzoeksmethode. Veel mensen, ook die al lang niet meer bij de publieke omroep werken, werd een vragenlijst toegestuurd waarop anoniem gereageerd kon worden! Er werd geen wederhoor toegepast: ‘We waren niet uit op namen, het ging ons om het beeld’. Wat een verklaring om niet aan waarheidsvinding te doen. Dus ook geen onderscheid tussen feiten en meningen! En dat dan in een sector die het moet hebben van zijn geloofwaardigheid.
Anoniem
De bestuurder stuurt een brief met een verzoek naar de Raad van Commissarissen, de aandeelhouders of de Raad van Toezicht. Die kunnen dan vervolgens anoniem reageren.
Dat ‘rapport’ wordt dan naar de OR gestuurd, met het verzoek positief te adviseren of in te stemmen! Ik moet er niet aan denken dat op deze wijze gewerkt zou worden. Al jaren houd ik ‘mijn’ ondernemingsraden voor dat feiten en meningen van elkaar onderscheiden moeten worden. Ik heb – zeker na zo’n rapport van van Rijn – geen enkele reden om daarmee op te houden.
Talkshows
Ik vind wat de Commissie van Rijn met name in zijn onderzoeksmethode doet eigenlijk vandalisme. Geen goede zaak. Nogmaals het onderwerp ‘grensoverschrijdend gedrag’ verdient een betere aanpak. Het is en blijft een lastig, gelaagd en een genuanceerd onderwerp, dat niet gebaat is met ‘sorry-rapporten’.
En het veelvuldig bespreken in talkshows maken dat er niet beter op. In tegendeel wat mij betreft. Maar ja… dat is dus een mening!