Welbevinden
Mijn moeder is bijna 91 jaar. Nog steeds assertief en ze kan redelijk goed voor zichzelf zorgen. Ze redt zich wel. Vijf jaar geleden overleed mijn vader. Officieel is er nu niemand die namens mijn moeder mag optreden. Ja, wij – mijn zusters en ik- zijn erfgenamen, maar dat is pas wat als ma overlijdt.
Maatregelen treffen
Het regelen van iets officieels, waardoor we wat kunnen doen – ook nu ze nog leeft – was er nog nooit van gekomen. Tot vorige week. We waren bij de notaris en mijn moeder heeft nu een levenstestament. Voor de wet mogen wij nu namens haar zaken regelen. Zonder zo’n notaris-bewijs kan je officieel niks.
Taken
In zo’n levenstestament staan ook onze taken. We moeten goed voor haar zorgen en zorgen dat ze zo lang mogelijk thuis kan blijven wonen. Tja, voor ons is dat vanzelfsprekend, gewoon normaal. De notaris raadde ook de taak ‘Welbevinden’ aan. Rechters adviseren namelijk om deze taak ook op te nemen! Wij hebben de taak dat ze naar de kapper kan, in de buitenlucht komt en voldoende beweging krijgt! De aanleiding ervoor is dat er ouderen zijn die verwaarloosd worden en op hun kamertje wegkwijnen.
Mijn eerste reactie/emotie is: ‘Onvoorstelbaar, dat doe je toch niet!’ Maar als ik dit nog eens lees, realiseer ik me dat mijn ‘onvoorstelbaar’ nou net de crux is in het verhaal. Hoe ik in het leven sta, bepaalt ook dat ik dat invul met mijn normen en waarden, met míjn normaal, míjn fatsoen.
Daar sta ik voor
Mijn ‘onvoorstelbaar’ en ‘dat doe je niet’ zegt dus iets over wie ik ben, waar ik voor sta.
Met een levenstestament heb je wel regels, maar daarmee kan je de kwaliteit en hoeveelheid van aandacht en zorg niet regelen. En dat geldt ook voor andere wetgeving.
De wet is maar de wet
Ondernemingsraden willen weten wat er in de wet staat. Mag het of mag het niet? Hebben we recht of niet? Ja, als het wettelijke mag of moet, dan heb je wat in de hand. En als je in een relatie zaken goed wil regelen, is checken of het juridisch houdbaar is, wel handig en verstandig.
De werkgever die alle medewerkers en hun partners een weekend Barcelona aanbiedt, maakt een mooi gebaar naar zijn personeel. Maar het is wel zo handig dat je je als werkgever realiseert dat de Belastingdienst hier ook wat van vindt. Maar wetgeving moet gehandhaafd worden, toch? Een goed doel kan soms door de wet verkeerd uitpakken.
Het normaal van de OR
Als OR-lid heb je toch ook een eigen normaal. ‘Dit kan toch niet, dit is niet eerlijk, hoe is het mogelijk etc.?’ Is het dan belangrijk dat de wet zegt of het kan en mag? Of gaan jullie met elkaar om tafel zitten en jullie eigen normaal bespreken? Ik vind dat het belangrijk is om je eigen normen en waarden op tafel te leggen. Wat de wet zegt, klopt niet per se met wat mijn normaal, mijn fatsoen is.
Want ook als er niet in dat levenstestament had gestaan dat mijn moeder recht heeft op de kapper, dan nog is dat voor mij en mijn zusters gewoon normaal, dat doe je gewoon.